Yer, Erivan...
Hrazdan Stadı.
Hakem düdüğü çaldı...
Tarihi maç başladı.
Ermenistan-Türkiye!
*
Gol umudumuz, Abdullah.
Kalecimiz, Recep.
*
Bismillah, dakika 1...
Maça fırtına gibi giren Abdullah, cesur çalımlarla Ermeni defansının arasına daldı, plaseledi, top az farkla auta gitti... Bu ani kontratak, Ermenileri kendine getirdi, toparlandılar, sağlı sollu geliyorlar. Recep zorlanıyor... Ohannes’in sert şutunu son anda kornere çeldi. Ama tehlike geçmedi... Bizim defans armut gibi seyrederken, Mıgırçyan kafayı çaktı, Recep uçtu, uzadı adeta, tam çizgide yakaladı. İlk yarı böyle bitti.
Dakika 66...
Ermenistan ceza sahası içinde topla buluşan Abdullah, kendisinden beklenmeyen bir hareketle, yaradana sığınıp patlattı, goooooooool! Ağlamak istiyorum sayın seyirciler... Türkiye sarmaş dolaş... Ermeniler bunalımda.
Ve, dakika 89...
Maçın bitmesine artık saniyeler var. Maalesef, Türk milli takımı her zaman olduğu gibi, gevşedi... "Nasıl olsa işi bitirdik" diye lay lay lom gezinirken, olanlar oldu... Zafer sarhoşluğu yaşamamızdan faydalanan Mıgırçyan, düzgün bir vuruşla, sağ doksana taktı.
Recep seyretti...
"N’ooluyor" demeye kalmadı...
Dakika 90.
Rakibi küçük görmenin kaçınılmaz faturasını Mikitaryan kesti, kaleyi görür görmez vurdu, Recep’in şaşkın bakışları arasında, sol doksandan ağlarda!
Santra bile yapamadık, santra...
Hakem bitiş düdüğünü çaldı.
*
Hem vallahi, hem billahi...
*
"Abdullah attı" diye sevindik.
Recep yedi, yenildik!
*
Ermenistan 2, Türkiye 1...
Ümit milli maçıydı bu.
1915 değil...
15 gün önce.
Yılmaz Özdil
Hürriyet
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder